In het najaar 2006 was in de Leuvense binnenstad een parcourstentoonstelling te zien waarmee de bisschoppelijke commissie voor cultuur de band tussen hedendaagse kunst en de kerk wilde aanhalen. Het Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur werkte samen met het Gentse SMAK en de KU Leuven. Thema was het menselijke lijden of nauwkeuriger: de menselijke gebrokenheid. Het tentoonstellingsboek toont werk van alle deelnemende kunstenaars, maar de hoofdmoot wordt gevormd door theoretische bijdragen over het beeld en het lijden. Ze behandelen achtereenvolgens een matrixiaal alternatief voor de menselijke gebrokenheid (toegepast op de zwarte madonna-cultus), de visie van Hannah Arendt op het onbegrijpelijke kwaad en (al te beknopt) de historische strijd tussen iconoclasten en iconofielen. Indrukwekkend is de bijdrage van Paul Moyaert. Hij doorgrondt, uitgaand van de aanbidding van de lijdende Christus door Teresa van Avilla, het wezen van de twee esthetische ervaringen: contemplatie en vervoering. Revelerend is ook het stuk van Barbara Baert over beeld en monotheïsme. Alleen in die laatste bijdrage wordt ingegaan op een concreet kunstwerk (een combinatie van portretfoto en kalligrafie van Shirin Neshat), dat echter niet behoort tot de tentoonstelling.
Peter Venmans beklemtoont in zijn bijdrage over Hannah Arendt hoe belangrijk verhalen zijn om zin te geven aan het leed: "Alle smarten zijn te dragen wanneer men ze verwerkt in een verhaal of er een verhaal van maakt" (Isak Dinesen). Dat gebeurt in dit boek helaas niet met de afgebeelde kunstwerken. Nochtans vormt werk waar de toeschouwer meteen door wordt geraakt en dat zonder toelichting de verbeelding kan prikkelen, de minderheid. Ik denk aan de neergezeten man gehuld in een laken van Ron Mueck of de piëta op een operatietafel, omringd door mannen met het syndroom van Down (Rauf Mamedov). Het would-be kunstwerk van Riu Chafes en ongeïnspireerde 'vondsten' als de 'Double Helix Crucifix' van Wim Delvoye behoeven geen commentaar. Daarnaast echter brengt de catalogus een overvloed aan beelden van afzichtelijke lichamen (John Isaacs), sensationele foto's (Sergej Bratkov), bloedende vrouwen (Regina José Galindo) of een raadselachtig alfabet (Mekhitar Garabedian). Foto's en videostills ook die zonder context nauwelijks verschillen van wat je dagelijks op tv of in de krant ziet. Wie enige achtergrondinformatie wil, moet de tentoonstellingskrant hebben (verschenen als katern van 'Kerk en leven') of is aangewezen op het internet. De samenstellers beroepen zich op de gedachte dat een kunstwerk voor zich moet spreken, maar dat gaat in deze tijd (is het eigenlijk ooit wel anders geweest?) slechts gedeeltelijk op. In de meeste gevallen is weten een absolute voorwaarde om te zien. Zeker in een tentoonstellingsboek waar de teksten niet handelen over wat werd getoond, had een minimum aan context en toelichting bij de kunstwerken niet mogen ontbreken. [Erik de Smedt] Verberg tekst

In het najaar 2006 was in Leuven een parcourstentoonstelling te zien die de band tussen hedendaagse kunst en de katholieke kerk wilde aanhalen. Thema was het menselijk lijden of nauwkeuriger: de menselijke gebrokenheid. De catalogus toont werk van alle deelnemende kunstenaars, maar de hoofdmoot wordt gevormd door vijf boeiende theoretische bijdragen over het beeld en het lijden. Indrukwekkend is de bijdrage van Paul Moyaert waarin hij, uitgaand van de aanbidding van de lijdende Christus door Teresa van Avila, het wezen van de twee esthetische ervaringen doorgrondt: contemplatie en vervoering. Alleen in de laatste bijdrage wordt ingegaan op een concreet kunstwerk (een combinatie van portretfoto en kalligrafie van Shirin Neshat), dat echter niet behoorde tot de tentoonstelling. De werken uit de tentoonstelling zelf worden niet geduid en dat wreekt zich bij de meeste installaties, foto's en videostills. Dat kunst voor zichzelf kan spreken, geldt maar voor een paar uitzonderlijke werken, zoals de piëta op een operatietafel, omringd door mannen met het syndroom van Down (Rauf Mamedov). Achterin bevindt zich een Engelse synopsis van de bijdragen. Tweekolommendruk; met afbeeldingen in kleur en zwart-wit. Verberg tekst