Hannah’s droom is de derde roman van Diane Hammond. We lezen over Sam, die al 41 jaar voor een olifant van een dierentuin zorgt. Sam is pensioengerechtigd, maar wil het werk niet neerleggen voordat er een waardige opvolger is gevonden. De olifant is na de jarenlange verzorging van Sam en zijn vrouw Corinne zo gehecht geraakt aan hen, dat Sam eerst wil zien of er een vertrouwensband kan ontstaan tussen de olifant en een nieuwe medewerker. Op een gegeven moment wordt er een nieuwe werkneemster benoemd die de zorg voor Hannah, de olifant, op zich zal nemen: Neva Wilson. Zij ontdekt dat de olifant er slecht aan toe is, door het jarenlange staan op het beton zijn de poten van de olifant verzwakt. Neva bedenkt samen met Sam een plan om de olifant naar een opvangpark te brengen waar ze zal kunnen herstellen en de laatste jaren van haar leven in rust door zal kunnen brengen. Maar de directrice van de dierentuin zet juist op dat moment de olifant in als topattractie en wil niet dat de olifant weggaat.
Het boek telt 21 hoofdstukken van gemiddeld tien pagina’s per stuk. Deze hoofdstukken vormen steeds een afgerond geheel. De bladspiegel maakt het prettig om te lezen, de bladzijden staan niet te vol met tekst, maar de zinnen zijn wel erg lang, soms wel vijf of zes regels. Bovendien is het taalgebruik niet altijd even fraai. Allereerst vallen enkele slordigheden op, op de eerste bladzijde bijvoorbeeld wordt een naam anders gespeld dan op de achterflap van het boek: ‘Samson Brown’ en ‘Samsom Brown’. Ook is het soms moeilijk om een zin te doorgronden, want er zijn een aantal onduidelijk geformuleerde zinnen. Een voorbeeld hiervan is: ‘Toen ze veertien was, reisden Max en Arthur naar Birma.’. Deze zin moet je enkele keren opnieuw lezen, want het wordt niet duidelijk op wie ‘ze’ slaat. Deze ‘ze’ kan verwijzen naar Hannah, de olifant, die in de zinnen daarvoor genoemd wordt, of wijzen naar Max. Door dit soort zinnen wordt het leesplezier onderbroken en word je afgeleid van het verhaal, wat erg jammer is. Het is echter niet duidelijk of het aan de vertaler of aan de auteur ligt.
Ook het verhaal is niet altijd even duidelijk en samenhangend. Er wordt heen en weer gesprongen in de tijd, tussen 1958 en het heden. Dat hoeft op zich geen probleem te vormen, maar soms is het niet duidelijk wanneer dit precies gebeurt en over welke tijd we op dat moment aan het lezen zijn. Bovendien bevat het verhaal zeer veel namen, en na een eenmalige introductie is het tientallen bladzijden later nogal eens moeilijk om je het personage weer te herinneren wanneer het voor de tweede keer genoemd wordt, zonder verdere uitleg. Het meest geslaagde aan dit boek is de manier waarop de dierenliefde zeer overtuigend wordt beschreven, vanuit meerdere personages. Het wordt nergens te sentimenteel, het blijft geloofwaardig. Een geslaagd verhaal dus, een mooi verhaal over dierenliefde, maar er zijn wel een aantal zaken die het leesplezier verminderen. [Eeke Riegen] Verberg tekst

Al meer dan 41 jaar zorgt Sam, nadat hij uit de Korea-oorlog terugkwam, voor olifant Hannah. De inmiddels overleden grondlegster van de dierentuin die het olifantje meenam uit Afrika, gaf hem alle ruimte. Maar Sam kan niet met pensioen, want hij voorziet dat de eenzame Hannah met haar zere poten dan snel dood zal gaan. Gelukkig komt er een nieuwe, jonge verzorgster die een goed idee krijgt, helemaal aansluitend bij de droom die Sam al jarenlang voor Hannah heeft. De Amerikaanse schrijfster Diane Hammond – die zelf intensief met dieren werkte -schreef een fraai (hier goed vertaald!), ontwapenend en meeslepend verhaal, waarin de figuren rond olifant Hannah echte mensen van vlees en bloed zijn die verliefd worden of verdriet hebben. Een aanstekelijke roman met een ongewoon onderwerp die iedereen die van een mooi (ook romantisch) verhaal houdt- ook de ‘niet zo grote dierenliefhebber’- zou moeten lezen. Vrij kleine druk.