Besprekingen
Grote gevoelens, grote woorden
Roman. Marcel Möring geeft de lezer inkijk in het radeloze hoofd van Samuel Hagenau, die verlaten is door zijn vrouw. In diens wanhopige woordenstroom vermengt de breuk zich met de Europese geschiedenis.
Marcel Möring lijkt in zijn tiende roman Amen alle angst voor grote woorden overboord te hebben gegooid. In één zin schrijft hij 'eenzaamheid', 'verdriet', 'verlatenheid' en 'wanhoop'. Hij weet natuurlijk dat clichés om de hoek liggen wachten zodra je schrijft over liefdesverdriet. Niet voor niets citeert hij het liedje van Teach-In dat in 1975 het Songfestival won - 'Is het lang geleden, dat mijn hart je riep met z'n ding-dinge-dong' - en speelt hij zelfs met 'Laat me alleen, alleen met al mijn verdriet', de tearjerker van Rita Hovink. Bij liefdesverdriet lijkt de mens teruggeworpen op grote gevoelens en grote woorden, en is de subtiliteit vaak ver te zoeken.
In Amen zit de lezer in het radeloze hoofd van Samuel Hagenau, die door zijn vrouw Joyce verlaten is. Ze is ongelukkig, zegt ze hem, maar waarom ze bij hem weg wil begrijpt hij niet, en hoe hij zijn leven verder moet zetten weet hij niet. Wat Sam en Joyce verbond was een 'kutjeugd', maar dat b…Lees verder
Puzzelen met de scherven
In Amen van Marcel Möring gaat de lezer kopje-onder in de stroom van gedachten en overpeinzingen van archeoloog Sam.
Een archeoloog is verlaten door zijn grote, tragische liefde, Joyce. Ze heeft zonder uitleg haar spullen gepakt en één doos laten staan. Halverwege de lange eerste zin van Amen kondigt ze aan dat ze 'm komt ophalen. Haar bericht breekt brutaal in in de eindeloze, abstracte overpeinzingen (gebeden?) van de verteller: 'Dat er een begin is dat begint en een einde dat eindigt en dat het einde begint en het begin eindigt en dat het tij van de tijd aanspoelt...' 'Kom zaterdag de laatste doos halen oké?' staat er dan ineens. Een beetje lullig, die doos tussen de universele bespiegelingen ('alles stroomt', enzovoort). Hij staat al maanden in de gang, ook dat nog, en de archeoloog heeft er nog stééds niet in gekeken.
Een geniale openingszin, tekenend voor de rest van het boek waarin de verteller tweehonderd bladzijden lang puzzelt met de scherven van zijn verlaten ego. Hij is zo verbijsterd, dat hij koortsachtig probeert de geheimen van de wereld te…Lees verder
Get a life, my love
In de nieuwe roman van Marcel Möring staat alles in het teken van dat ene: de verloren liefde.
'Dat er een begin is dat begint en een einde dat eindigt en dat het einde begint en het begin eindigt en dat het tij aanspoelt en zich terugtrekt en het wrakhout achterlaat..."
De opening van 'Amen', de nieuwe roman van Marcel Möring, klinkt al net zo bijbels als de titel. Maar wat staat er nou eigenlijk? Wil het iets betekenen, al dat begin en einde, of is het maar een woordspel? In het vervolg van dezelfde zin staat negen keer het woordje 'oké': "jij bent oké ik ben oké, dat je weg bent is oké, dat ik het niet snap is oké." Het is meteen duidelijk dat we in het hoofd zijn beland van een radeloze man die probeert grip te krijgen op de chaos in zijn hoofd. Vrouw is weg, man had het niet zien aankomen, man is overstuur. Hij heeft alleen nog zijn taal en helaas, die biedt ook weinig soelaas. Hij vuurt wijsheden af als schoten hagel, wild en wanhopig, boeddhistische mantra's zelfs: "Je moet vergeten, alles vergeten, vergeten tot alles lee…Lees verder
-
Marcel Möring