Als je Lieve woordjes, een oblong cadeauboek, opent, wekken de rode achtergrond en hartjes meteen een romantische sfeer op. Op de titel- en de slotpagina kunnen verliefden de naam van hun geliefde invullen. Het verhaal begint met de vraag: 'Een liefje, wat is dat?' 'Weet je dat niet?', waarna Juliette (de ik-persoon) aan het woord is en kleuters vertelt hoe haar liefje is en met concrete voorbeelden uitlegt wat hij allemaal doet voor haar.
Tien pagina’s lang komen we te weten hoe speciaal Emiel is en wat jongens kunnen doen om een meisjeshart te veroveren. Een liefje is vriendelijk en deelt zijn koeken. Hij is ook heel sterk en draagt haar schooltas en jas. Een liefje ruikt lekker, want hij plukt bloemen voor zijn meisje. Hij is ook dapper en verdedigt haar altijd, waardoor ze nooit bang hoeft te zijn. Hij is ook wel een beetje gek en trekt gekke bekken, zodat zij altijd vrolijk is.
Dan neemt Emiel het van Juliette over. Deze overgang is duidelijk aangegeven door de volgende vraag van de verteller: 'En jij? / Zeg eens, heb jij ook een liefje? / Ja? Vertel! / Hoe is ze?' Emiel vertelt op de volgende acht bladzijden met blozende wangen dat Juliette de knapste is van de hele school, goed kan luisteren en troosten. Ze is heel lief, knuffelt hem en geeft kusjes op zijn wang.
Leuk is dat je de namen van de hoofdpersonages slechts te weten komt als je de briefjes leest die op bijna elke pagina ergens tussen de tekeningen verstopt zijn. Het zijn eenvoudige boodschappen, met telkens lieve woorden en/of tekeningen van bijvoorbeeld hartjes. Op de voorlaatste pagina komen Emiel en Juliette samen in beeld en de rode draad van ‘de lieve woordjes’ wordt hier duidelijk: '[…] omdat woordjes van geliefden kostbare woordjes zijn!'
De inhoud van dit prentenboek is klassiek en stereotiep. Jongens zijn karikaturaal dapper en grappig en zorgen voor de meisjes, terwijl meisjes vooral goed kunnen luisteren en zorgen voor jongens. De vraag is of we onze kleuters in de 21e eeuw nog steeds van die clichés willen overtuigen.
Ook op de paginagrote illustraties is telkens voor typische zoete kleuren gekozen die zogenaamd passen bij de sekse. Wanneer Juliette aan het woord is, overheersen oranje, roze en rode tinten. Emiel daarentegen spreekt tegen een beige-bruin en groene achtergrond.
De tekst is vrij eenvoudig met korte zinnetjes en een woordenschat die aangepast is aan de doelgroep. Enkel op het allerlaatst staat toch een iets langere tekst. De nadruk ligt vooral op ‘de lieve woordjes’.
Een animerend boekje voor verliefde kleuters, maar niets meer dan dat. [Joke Eeckhout] Verberg tekst

Julliette (ik-figuur) legt uit wat een liefje is en wat hij voor haar betekent. Halverwege het boek komt Emiel aan het woord, die vertelt wat zijn liefje voor hem betekent. Aan het eind blijken Julliette en Emiel vriendje en vriendinnetje te zijn. Per dubbele pagina wordt in vier tot zes regels tekst – in vrij ouderwets taalgebruik, dat niet past bij de leeftijdsgroep en met veel zoete woordjes – verteld wat een liefje zoal doet: elke vrijdag madeliefjes voor je plukken op het schoolplein, je verdedigen en je laten lachen. De illustraties zijn geplaatst over dubbele bladzijden, waarop in het eerste gedeelte Julliette te zien is, als een popperig meisje met een groot hoofd, heel veel haar en bijna ronde ogen. Voor Emiel in het tweede gedeelte geldt ongeveer hetzelfde, maar nu met sproeten. In beide gevallen zijn de verhoudingen ver te zoeken. Oblong uitgave met gewatteerd omslag. In dezelfde uitvoering verscheen tegelijkertijd 'Kusje! Kusje!' voor iets jongere kinderen*. Vanaf ca. 4 jaar.